Wat je beschrijft voelt niet als een typische "hb-kwestie", maar als een existentiële gevoeligheid die bij hb-jongeren vaak véél vroeger en intenser opduikt. En tegelijk klinkt er iets dat breder leeft onder jongeren vandaag — een soort stille, maar radicale correctie op de Gen-X-logica van vooruitgang, productiviteit en status.
Laat me je situatie vanuit drie lenzen bekijken: de zijne, de jouwe, en een derde — de spanning daartussen.
1. Zijn lens: autonomie als overlevingsvoorwaarde, niet als luxe
Veel hb-jongeren ervaren verplichtingen niet als "gewone druk", maar als existentiële verstikking.
School, geld verdienen, maatschappelijke verwachtingen — het voelt voor hen alsof het steeds verder wegduwt van wat voor hen écht leven is.
Wat jij benoemt:
-
8 uur slaap
-
gezondheid
-
helderheid van denken
-
tijd voor betekenisvolle relaties
-
een eenvoudige omgeving (zoals de bergen)
… dat zijn voor hem geen comfortkeuzes.
Het zijn fundamenten.
Voor een brein dat constant "aan" staat, is rust geen luxe — het is bescherming tegen overweldiging.
En let op: dat verlangen naar eenvoud is geen escapisme.
Het is een vitale zelfkennis die heel vroeg doorbreekt.
Vanuit die logica voelt een conventioneel leven als een risico, niet als een veilig pad.
2. De lens van jou (Gen-X): vooruitgang als identiteitsanker
Jij noemt iets heel treffend: het ingebakken idee dat je altijd "vooruit" moet, dat stabiliteit iets is dat je verdient ná voldoende inspanning.
Voor Gen-X was autonomie iets wat je bereikte door toewijding, werk, discipline.
Voor hem is autonomie iets wat je moet beschermen tegen een systeem dat anders alles opslokt.
Je voelt dus niet alleen bezorgdheid — je voelt ook culturele dissonantie.
Jouw frame: "je bouwt langzaam vrijheid op."
Zijn frame: "als ik niet oplet, raak ik vrijheid kwijt nog vóór ik aan het leven begin."
Beide zijn logisch vanuit hun tijdperk.
Maar dat maakt het juist lastig om elkaar te zien.
3. De derde lens: de spanning ertussen — en het gesprek dat daardoor mogelijk wordt
Wat mij opvalt in jouw verhaal: je bent niet bang dat hij mislukt.
Je bent bang dat hij zichzelf te veel ontzegt door weg te trekken uit maatschappelijke structuren die óók iets kunnen bieden — uitdaging, groei, samenwerking.
En tegelijk voel je dat zijn intuïtie klopt: een eenvoudiger leven kán voedend zijn, zeker voor een brein dat richting overstimulatie neigt.
Hier zit een interessante paradox:
Wat als hij niet wil ontsnappen aan het leven, maar aan de versie van het leven die wij normaal zijn gaan vinden?
Niet luiheid.
Niet gemakzucht.
Maar een zoektocht naar iets dat wij pas veel later in ons leven beginnen beseffen: dat succes zonder innerlijke ruimte gewoon een subtiel soort mislukking is.
4. Een paar mogelijke blinde vlekken (bij jullie allebei)
Voor hem:
Een eenvoudig leven is prachtig — maar eenvoud is pas echt eenvoudig wanneer je de complexiteit hebt leren dragen.
De bergen zijn geen oplossing voor een binnenwereld die nog in wording is.
Ze kunnen rust geven, maar ook isolatie.
Voor jou:
Jij voelt intuïtief dat zijn verlangen naar autonomie juist diep en wijs is — maar je hebt moeite met de vorm omdat het botst met jouw inwendige "vooruit"-reflex.
Misschien is die reflex minder rationeel dan je denkt; misschien is het meer een cultureel echo-effect.
5. Wat hij écht lijkt te willen beschermen
Als je zijn verlangens samenneemt, is het beeld verrassend coherent:
-
zingeving boven status
-
kwaliteit van leven boven kwantiteit van prestaties
-
mentale helderheid boven productiviteit
-
tijd boven geld
-
verbinding boven ambitie
-
natuur boven complexiteit
Dit is niet naïef.
Dit is ethisch.
Het lijkt bijna alsof hij een moreel kompas heeft dat verder vooruit ligt dan zijn leeftijd.
En dat is vaak het meest eenzame aan hb-jongeren:
ze voelen al op 16 wat anderen pas op 40 beginnen vermoeden.
6. Een reflectieve stootje — voor jou én voor hem
Niet:
"Hoe kan hij aan het leven beginnen?"
Maar:
"Welke vorm van leven laat hem zowel vrij zijn als groeien?"
Want dat is de uitdaging:
een leven dat niet verstikt, maar ook niet verkleint.
Misschien is dat de echte vraag waar jullie samen naar op weg zijn.
Als je wil, kan ik helpen verkennen welke concrete paden (studies, projecten, gap years, woonvormen, werkvormen) passen bij een jongvolwassene met zijn' gevoeligheid én jouw bezorgdheid.
