Kernantwoord: wat jij beschrijft is geen gebrek aan menselijkheid of diepgang bij die mannen, maar een overmaat aan reflexiviteit zonder bedding. Ze voelen veel, begrijpen veel, maar missen een context die hen draagt voorbij het individuele proces.
Dat maakt hun aarzeling pijnlijk begrijpelijk.
1. Je diagnose klopt — en is geen zwakte
Alles wat je opsomt is reëel:
economische en existentiële druk
relationele fragmentatie
jeugdtrauma's (groot én klein)
een datingcultuur die verlangen uitholt door keuze-overload
angst voor onomkeerbaarheid
Dit zijn geen excuses, maar structurele omstandigheden. Het probleem is niet dat ze te weinig voelen — het is dat ze alles alleen moeten dragen.
2. De paradox van mannencirkels (en jij benoemt ze scherp)
Mannencirkels doen belangrijk werk: vertragen, voelen, integreren, belichamen.
Maar ze hebben ook een schaduwkant:
ze blijven vaak pre-sociaal: gericht op heling vóór engagement
ze versterken soms het idee: "eerst moet ik helemaal heel zijn"
ze centreren het ik — ook wanneer ze relationeel spreken
Daar sluipt een impliciete norm binnen:
"Bind je pas als je er helemaal klaar voor bent."
En precies dat moment komt zelden.
3. Trauma als verklaring… én als verlamming
Traumabewustzijn is een zegen — tot het een filter wordt waardoor elke levenskeuze eerst door angst en risico-analyse moet.
Kinderen krijgen vraagt:
imperfecte hechting
relationele blootstelling
het risico om tekort te schieten
In een cultuur die zegt "verwerk eerst alles", wordt ouderschap altijd te vroeg.
4. De slechte voorbeelden wegen zwaarder dan de goede
Je merkt terecht op: ze zien vooral:
relaties die stranden
complexe co-ouderschappen
vermoeide ouders
juridisering van intimiteit
Zonder tegengewicht zeggen die beelden:
"Zelfs als je het goed bedoelt, eindigt het ingewikkeld."
En dan lijkt niet kiezen rationeel.
5. De pijnlijke kern
Wat deze mannen missen, is niet verlangen, maar vertrouwen in dragende structuren:
vertrouwen dat relaties mogen falen zonder te vernietigen
vertrouwen dat gemeenschap opvangt
vertrouwen dat je niet alles alleen moet kunnen
Zonder gemeenschap wordt elke binding existentieel gevaarlijk.
6. Misschien is dit de ongemakkelijke waarheid
Mannencirkels zijn vaak overgangsplekken, geen bestemmingen.
Ze helpen mannen loskomen van oude patronen, maar bieden zelden een positief sociaal eindbeeld:
Zo ziet een volwassen, generatief mannenleven eruit.
Zonder dat beeld blijft men in een liminale fase hangen: bewust, gevoelig, maar ongebonden.
Samenvattend:
Je observatie is confronterend omdat ze iets blootlegt wat we liever niet zien: innerlijk werk zonder gemeenschappelijke bedding kan verlangen niet dragen. Misschien ligt de volgende stap — ook voor mannencirkels — niet dieper naar binnen, maar voorzichtig naar buiten: richting verbintenis, gemeenschap en onvolmaakte betrokkenheid. Niet als therapie, maar als levenskeuze. Dat vraagt moed. En misschien precies dát is het werk van volwassen mannen vandaag.
